Wróżbicha

Okoliczni mieszkańcy wołali na starą Wróżbicha, gdyż zwracali się do niej z prośbami o przepowiednie i wróżby. Pomagała im jednak w zależności od tego, czy była akurat zdrowa i czy prośby lub obawy miejscowych były uzasadnione. Znała się też na ziołach i gdy kto zachorzał, to po mikstury i leki do niej posyłano. Czyniono tak jednakże w ostateczności, gdyż wszyscy darzyli Wróżbichę szacunkiem podszytym strachem.

Tego dnia wybrała się w las, aby uzupełnić zapas ziół, których woń sprowadzała na nią sen, bowiem wiosen nie potrafiła się bez nich obejść. Częste wizje i mary, które ją nawiedzały, odpędzały spoczynek. Już miała schylić się po wypatrywaną roślinę, gdy niespodziewanie usłyszała płacz dziecka. Wyprostowała się powoli stękając i poczęła rozglądać dookoła. – Cóż u licha? – Zapytała samą siebie. Podążyła za odgłosem wzdłuż porośniętego sitowiem brzegu. Po chwili dostrzegła przy zaroślach koryto, które zaplątało się w trawy. Właśnie z niego dochodził płacz. Wróżbicha przystanęła i zaczęła się czujnie rozglądać. – Ki diabeł nasłał tu dziecko? – Pomyślała głośno zadzierając nosa. Mimo ogarniającej ją niepewności ruszyła ku brzegowi, rozgarniając zwinnie zarośla, które przesłaniały jej drogę i brodząc w wodzie wyciągnęła koryto z wody. Dziecko na widok staruchy rozpłakało się jeszcze głośniej, jednak kobieta uśmiechnęła się doń serdecznie i malec uspokoił się. – Taki malusieńki i samiuśki – powiedziała Wróżbicha łagodnie – i takie oczka jaśniutkie ma. Oj, nieczęsto się tacy malcy rodzą, oj nieczęsto. Pewnie ciebie zmora nocna poczęła i dlatego matka albo pewniej ojciec wyrzucili. Oj ze wstydu wyrzucili.
Dziecko patrzyło teraz uważnie na kobietę i zaczęło się uśmiechać. Ich spojrzenia zapłonęły dla siebie. Utkwiły im w pamięci i związały ze sobą na…lata. Po chwili jednak, przypominając sobie zapewne o głodzie, dziecko znowu się rozpłakało.
— Zabiorę cię do swej chaty i dam koziego mleka – powiedziała pieszczotliwie. – Ty taki nieszczęśliwy i już na samym początku swego żywota musisz walczyć o przetrwanie. Dlatego nazwę cię Sambor czyli „walczący samotnie”. Tak, Sambor będzie ci pasował. Walczyć będziesz musiał oj walczyć z demonami i z samym sobą.
Nadawszy dziecku imię, wzięła je ze sobą do chaty.
— Przynajmniej na razie będziesz bezpieczny. Zioła poczekają, a grzyby znowu urosną – powiedziała w stronę lasu i ruszyła przed siebie.
— Tak tak – mówiła ni to do siebie, ni to do dziecka, które tuliła do piersi z czułością, o jaką by siebie nigdy nie podejrzewała – kikimory złośliwe bardzo, dusze ich nienawiść pali i chcą się swemu piekielnemu panu przysłużyć, płodząc mu bękarty. Dlatego Wróżbicha musi cię strzec Samborze, strzec we dnie i w nocy. Boś ty złem naznaczony, złem potwornym. Ono się o ciebie upomni i będziesz musiał stawić mu czoła. Albo ulec. Ale poczekajmy. Już ja się postaram, żebyś nie uległ. Jeno czy podołam?